Meli traktat o Polsce albo co macie dziś na obiad?

Dzisiaj wybory. Przez ostatnie kilka tygodni byłam, chcąc nie chcąc, świadkiem różnych potyczek słownych naszych czołowych polityków. Czasem odnoszę wrażenie, że czas leci do przodu, a na podwórku politycznym ciągle to samo. Krajobrazy się zmieniają, a w tym pociągu, w którym jedziemy, nie zmienia się nic a nic. Jedni straszą drugimi. Manipulują i obrzucają się tą lepką ciapką błotną. Nie ma czegoś takiego jak wspólnota celu.

- Jesteśmy młodą demokracją - usłyszałam wczoraj w knajpie od chłopaka przy barze - to czego mamy od siebie oczekiwać? Znowu pójdzie połowa kraju na wybory.

Ja też pójdę. Choć w ogóle nie jestem do nich przekonana. Czuję, że za mało wiem, aby decydować. To jedna sprawa. Druga - brakuje mi zaufania do tych, znanych mi z telewizji, twarzy. Trzecia - czy to coś w ogóle zmieni w moim świecie?

Małż nie pójdzie na wybory.

- To też forma wypowiedzi - poinformował mnie wczoraj na naszej randce, która już na samym początku zamieniła się w mikro debatę. Potem nie było wcale lepiej - rozmawialiśmy o dziecku i obowiązkach domowych. Też romantycznie, co nie?

Tak więc wybory. Srory. Dupory.

Powiem tak: lubię odwiedzać moich rodziców. Mam do nich około godziny drogi. Zabieram Piesa i Dziecię i jedziemy sobie przez kawałeczek, kawalątuniek naszego kraju. Tą samą drogą jeździ już drugie pokolenie w naszej rodzinie. Z 30 lat temu jeździli moi rodzice z dwoma dziewczynkami do babci na niedzielny obiad, dziś jeździmy my. Do tego samego domu. Zaraz zresztą będziemy ruszać.

Wyjeżdżając z miasta  jedziemy przez podmiejskie dzielnice, które kiedyś były okolicznymi wioskami. Dziś wessane przez miasto. Mijamy Business Park, utworzony na miejscu dawnej fabryki. Potem jedziemy przez pola nakrapiane gospodarstwami domowymi.

W pewnym miejscu, przy drodze, stoi krzyż, a przy nim zawsze ta sama kobieta.

- Wiesz, ona jest chyba niespełna rozumu - powiedział mi kiedyś Małż, który zawodowo pokonuje tą samą trasę kilka razy w tygodniu. - Tańczy, śpiewa, albo bije pokłony na ziemi. Czasem widzę ją, jak idzie przez całe pole, pewnie mieszka w tym domu, tam daleko, widzisz? - wskazał na jakiś budynek na horyzoncie.

- No kawałek drogi ma - przyznałam - że jej się tak chce?

I tak zaczęłam jej wypatrywać. Gdy dojrzę ją z daleka, to zwalniam samochód, by móc jej się przyjrzeć. Ona tego nie lubi. Gdy odwraca się w kierunku jezdni, to zasłania sobie twarz połą znoszonego płaszcza. Ma siwe, kręcone włosy, które wychodzą jej spod chustki. To jedno oko, które czasem na mnie... a właściwie p r z e z e   m n i e  spojrzy, ma w sobie coś szalonego.

W zależności od pory roku dekoruje krzyż  i okoliczne krzaki wstążkami, kwiatami, łańcuchami choinkowymi. Pieli, grabi, a potem wstaje i wznosi ręce do nieba. Kręci się wokół swojej osi. Nie wiem, kim jest. Jak dla mnie - częścią krajobrazu... i... naszego kraju.

W drodze do rodziców mkniemy przez szerokie pola, aż dojeżdżamy do lasu. Na samym jego początku znajduje się zalew, który ostatnio został pięknie zagospodarowany dzięki funduszom unijnym. Deptak, ścieżka rowerowa, siłownia na świeżym powietrzu. Plaża, pomost, plac zabaw dla dzieci. Tablice informacyjne.

Kiedyś, jeszcze nie tak dawno, wśród sosen, stała tam też fajna, drewniana chatka - mała knajpeczka z szydełkowymi firankami w oknach i z obrusami w kwiaty. Lubiłam tam wpadać z Funfelą, siadać na tarasie z Koszałkiem w ikeowym krzesełku i Psicą u stóp. Marzyłyśmy sobie wtedy, jak to będziemy kontynuować tradycję wypadów nad wodę, gdy jej dzieć będzie już po drugiej stronie brzucha. Niestety, nie było nam to dane. Plotka gminna niesie, że porachunki mafijne zlikwidowały knajpeczkę: którejś nocy została doszczętnie spalona. Teraz mamy budę z goframi kilka kroków dalej.

Zostawiamy zalew i jedziemy przez las. Lata temu, wiosną, zatrzymywaliśmy się w lesie, by nazrywać fiołków na delikatnych łodyżkach dla babci. Fiołków i zawilców, i tych żółtych, co nie wiem, jak się nazywają. Zawsze wtedy się martwiłam, że więdły po drodze, ale gdy tylko babcia włożyła je do takiego cieniutkiego, nalewkowego kieliszka, to zaraz, ku mojej radości, podnosiły swoje łebki.

Wiosną w tym życiu (Jezu, ile, ja miałam żyć w tym moim życiu!) też drę się do Małża

- Stój! Fiołki!

Lubię tę tradycję.

Gdy już miniemy wyspy fiołkowe i zawilcowe, przy drodze pojawiają się kolorowe panie. One stoją tam bez względu na porę roku. Noszą obcisłe, krótkie spódniczki, które okalają ich okazałe pupy. Wysokie obcasy to konieczność. No i długie włosy. Muszą być rozpuszczone. Czasem kucają przy drodze - wtedy widać, co mają pod spódniczkami. Czasem siedzą na jakimś pieńku, gapią się w niewiadomy punkt i palą papierosa. Mają ciemniejszą karnację i znudzone twarze.

Zawsze jakoś tak smutno mi się robi, jak je mijam. Ale szybko je mijam, bo wiem, że jeszcze dwa zakręty i będę wjeżdżać do miasteczka moich rodziców. Najpierw rondo, potem pod górkę, na wiadukt, i z górki wypatruję tablicy z nazwą miasteczka. Zawsze, ZAWSZE, czuję się wtedy podekscytowana. Potem tylko zakręt w lewo, w prawo, troszku prosto i już jesteśmy.

Dziś rodzice mieszkają przy asfaltowej drodze. Gdy byłam małą dziewczynką, była piaszczysta i prowadziła do lasu. Dziś przy lesie powstało osiedle domków rodzinnych i ulica jest, jak się patrzy. Krzywe chodniki z takimi czerwonymi, nakrapianymi, "cmentarnymi" robalami, burmistrz zmienił na schludną kostkę brukową. I przy tej kostce brukowej stoją stare wille, niektóre jeszcze drewniane, pochylone ze starości. Mamy też odremontowane domki jednorodzinne. Płoty i ogrodzenia też są. Nowe, na pilota, i stare, takie zwykłe siatki. Takie to wszystko pomieszane.

Jako i nasz kraj.

O. Patetyczna pointa mi się zrobiła. To, żeby było bardziej po ludzku, życzę Wam  smacznego obiadku! I pozdrowienia dla rodziców :)))

Dobrze ich mieć, póki jeszcze są...

PS. A jednak patetycznie.